مدح و ولادت پیغمبر اکرم صلی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلّم
جـبـریل اذان گفت و ز دستم قـلم افـتاد صد لرزه به هر میکده در جامِ جم اقتاد یک نعـرۀ غـوغـا به حـریمِ حـرم افتاد تنها نه عرب، بلکه به مُلک عجم افتاد دیدم که ز خورشید شعاعی فَوَران کرد جبریل به دورِ سرِ کـعـبه طَیَـران کرد با آمدنش، یکسره، بی‌چون و چرا سوخت تنها نه که در، بلکه همه پنجره‌ها سوخت ای من به فدای قدمش؛ بتکده‌ها سوخت با آمدنش زیر و بمِ فـتـنه سـرا سوخـت آمـد که پـرسـتـیـدن حـق راه تـو بـاشد هـمـراه خـدا بـاش که هـمـراه تو باشد بـا حـکـمِ خـداونـد شـده رهـبـر اسـلام آزادی انـسان به زمـین؛ پـیـکـر اسلام قـرآن و ولایت شده دو شـهـپـر اسـلام آمد به زمین حـضرت پـیـغـمبر اسـلام آمـد بـه زمـیـن شـاه‌نـشـیـن دل سـرمـد وصفش چه کنم؟ احمد و محمود و محمد آمد که جهان صلح و صفا داشته باشد تا یک نـظـری بـر فـقـرا داشـتـه بـاشد آمـد کـه زمـیـن آل عـبـا داشـتـه بـاشـد دارد همه چـیز آنکـه خـدا داشـته باشد آمد بـنـِگـارد به همه مـصحـف هـستی بـی وقـفــه بـیــائــیـد بــه الله پـرسـتـی آمد که به مـا یـاد دهـد: طـرزِ بـیان را تـشـریـح نـمـایـد هـمـه آفـاتِ زبـان را یا شـیـوۀ برخـورد به پـیـشِ دگران را پس داد بـشارت به همه بـاغِ جـنان را پیـغـمبر ما احـمد مخـتار؛ نوشـته‌ست: هرکس به علی دل بدهد اهل بهشت ست آمــوزش اســلام خــدا، بـر هـمـه داده آرام نـشـســتـن بـه سـر سـفــرۀ ســاده حـتی روشِ رفـتـنِ در کـوچـه و جـاده لبخـنـد زنان، چـهـره او پـاک و گشاده لــبـخـنـدزنـان داد جــواب تَـــشَری را شـرمـنده کـند اصل حـقـوق بـشری را او آمـده تـا بـاز کـنـد عـقـل و خـرد را تــشــریــح کــنــد آیــۀ الـلـه صـمـد را تـا مـا بـپــرسـتـیـم هـمـه ذات احــد را تا آنکه به مـحـشـر بـرسـانـنـد مـدد را در سـایـۀ اسـلام هـمـه تحـت حـمـایت هـستـند، ولـیکـن هـمـه با حُـبّ ولایت فـرمود به هر شخـص، پـیام‌آور قرآن: بنـشـین و بیـاموز تو در محضر قرآن کشتیّ نجات است، تو وا کن در قرآن از اول قــرآن شــده تــا آخــر قـــرآن: انسانیت و عقل و خرد گرچه مهیاست "معـیار قـبـولی هـمه، واژۀ تـقـواست" |